1. سرعت پایه سوئیچ

2. تعداد و تنوع پورت (عموما تعداد پورتهای اصلی سوئیچها کم و تنوع دارند اما در هاب تعداد پورتها زیاد است.)

3. دارا بودن قابلیت های auto negotiate وauto sence .
4. قابلیت برنامه ریزی(عموما سوئیچها دارای این قابلیت می باشند.)
5. قابلیتهای افزوده در سوئیچ
قابلیت QOS(quality of service یا کیفیت سرویس): معمولا در شبکه هایی که چند نوع ترافیک دارند استفاده می شوند.با به کار گیری این قابلیت سوئیچ می تواند بین ترافیک های مختلف خود اولویت قائل شود به عنوان مثال فریم های صوتی و ویدئویی سریع تر از فریم های اطلاعاتی منتقل شوند.
قابلیت VLAN(Virtual LAN) : با استفاده از این قابلیت می توانیم مجموعه ایی از پورتهای یک یا چندین سوئیچ را دسته بندی نموده است و ترافیک آن را از بقیه جدا سازیم.با بکار گیری VLAN می توانیم سرویسهای شبکه ای را دسته بندی نموده و یا با جدا سازی ترافیک برای قسمتهایی از شبکه امنیت ایجاد کنیم.
6. فعالیت مسیریابی با استفاده از آدرسهای منطقی : سوئیچ لایه سه(Layer three switch) این سوئیچ ها رفتاری مشابه مسیریابها در لایه سه دارند و می توان با آنها شبکه هایی با IP های متفاوت متصل کرد و یا بین VLAN های آن مسیریابی نمود.
7. قابلیت بافر(میزان و چگونگی مدیریت بافر) : یکسری از سوئیچها فاقد بافر می باشند که به آنها switch cut-through گفته می شود اما سوئیچهایی که دارای کارایی بالاتری باشند دارای بافر هستند که این بافر یا به صورت متمرکز مدیریت شده و یا هر پورت دارای بافر مستقل است که از طریق یک گذرگاه(bus architecture)به یکدیگر متصل شده اند.

کلمات کلیدی :